Fred Eggink
Zilveren Elstars MuziekTheater pakt goud met White Christmas
Nog voor er een noot gezongen werd, had Elstars MuziekTheater al een primeur. Welke vereniging kan zeggen dat ze een wereldpremière heeft? En toch gebeurde dat op deze vrijdagavond in schouwburg Agnietenhof in Tiel. In het kader van het 25-jarig bestaan zocht de groep naar een bijzondere jubileumvoorstelling. Voor het eerst was de Nederlandstalige vertaling (Hans van Wijk en een groep vanuit Elstars) te horen van White Christmas van de legendarische componist Irving Berlin. Bekend van onder meer de kerstklassieker: I am dreaming of a white Christmas.
De keuze voor deze feel-good-musical uit de jaren ’50 is een schot in de roos. De grote Elstars-familie komt uitstekend tot haar recht, de muziek is imposant en sfeervol (wat een geweldig orkest onder leiding van Sarah Visscher) en vocaal valt er veel te genieten.
De verhaallijn is overigens best pover. Twee dienstmakkers, die na de Tweede Wereldoorlog successen vieren en hun voormalige generaal redden, die met zijn wintersporthotel in de financiële problemen zit. Het mannelijke duo wordt terzijde gestaan door een vrouwelijk zangduo. Het begin van voorspelbare amoureuze ontwikkelngen. En zoals het hoort, zeker met kerst: een happy end.
Maar wat valt er veel te zien en te beleven. En wat een glansrol voor Nico de Groodt, die als entertainer Bob Wallace een heerlijk duo vormt met Phil Davis (mooie rol van Peter Piek). De Groodt heeft alles in huis. De liedjes lijken op zijn lijf geschreven, elke keer weer genieten. En zijn spel is zo naturel, zelfs zijn stiltespel. Een speler waar elke musicalvereniging van kan dromen. Over goudhaantjes gesproken: Marie-Louse Vernooij als Martha, die het hotel bestiert, verdient ook vijf sterren. Heerlijke rol, zo knap vertolkt. Geboren actrice met een gouden stem. En zo zijn er meer. Wat te denken van het vrouwelijke zangduo (Jacqueline en Gina van Randeraad), die in de gunst van de mannen wil vallen. Ook mooi gevonden: de rol van de vrouw in onvervalst Betuws dialect.
Tel daarbij de mooie ensembles, snelle toneelwisselingen, zelfs een razendknappe tapdance act, fantastische verstaanbaarheid (daar kan menig professionele musical nog een puntje aan zuigen). In een van de eerste liedjes klinkt de zin ‘We gaan voor goud’. Zilveren Elstars MuziekTheater heeft inderdaad met White Christmas goud gepakt.
Muzikale leiding: Sarah Visscher, regie: Robbert van den Berg, choreografie: Carien Keizer.
Fred Eggink
Walter Post
Elstars schitteren met overtreffende trap: White Christmas
White Christmas, musical uit 2000 op basis van de gelijknamige film uit 1954 met muziek en liedteksten van Irving Berlin, uitgevoerd oor Elstars Muziektheater Tiel. Gezien: theater Agnietenhof, zaterdag 30 november 2024.
Door Walter Post
White Christmas van Elstars Muziektheater, uitgevoerd op het 25-jarig jubileum van de vereniging, is een reeks van overtreffende trappen in het moderne musicalrepertoire.
Elstars voert dit Amerikaanse product voor de eerste keer in Nederland uit, en verzorgde zelf de vertaling. De regie van Robbert van den Bergh is sterk, aan allerlei details in het spel is gedacht, de choreografie van Carien Keizer nuttig en aangepast aan de mogelijkheden van de spelers. Het licht is strak uitgevoerd, het uitgebreid orkest onder leiding van Sarah Visscher is goed op dreef (al was zaterdag de baslijn nooit hoorbaar in het totaal -een bewuste keus?-).
Van de kerstliedjes zingende kinderen met waxinelichtjes aan het begin tot de grote finale vol kerstbomen, cadeautjes, sneeuw en uitbundige kostuums waarin het enorme ensemble zich nog een keer ten afscheid toont: de sfeer zit erin en blíjft. Het verhaal is eenvoudig, al komen er de gewoonlijke muizenissen als love interest, komische intermezzi en ietwat ongeloofwaardige tijd/ruimte verplaatsingen in voor. Je moet het verhaal volgen als een film, dan heb je nergens een probleem. Kort gezegd: twee ex-militairen helpen hun voormalige generaal die een kwakkelend hotel heeft in Vermont, benoorden New York waar het duo grote successen viert als zangduo. In vijf dagen moet een sprankelende show worden opgezet, een divisie oud-soldaten wordt gemobiliseerd als publiek en zo heeft iedereen een mooie kerst en krijgt de helft van het duo een nieuwe liefde.
De decors zijn als immer (ik heb alle producties van het gezelschap gezien) prachtig, compact en praktisch, en vloeiend gewisseld door een uitstekende ploeg achter de schermen. En wat doen de spelers dan? Vooral veel goed zingen, want de melodieën van Irving Berlin rond dit kerstthema zijn nog steeds ijzersterk. Voor de solozang zijn er enkele van de bekende stemmen uit de troupe ingezet. Natuurlijk Nico de Groodt, oude rot in dit genre, en Marie Louise Vernooij en Katja Hooft dwingen respect af. Het orkest moduleert bijna onhoorbaar van toonsoort, heel mooi. Maar het wordt pas echt vol, fifties en knus wanneer de strijkers live in de bak worden ingezet.
Voor de pauze moet er veel worden uitgelegd, dat is nou eenmaal zo. Maar na de pauze is er pas écht te genieten, met een flinke reeks prachtige liederen, iets meer vlottend verhaal en een schepje er bovenop qua kostuums en licht.
Beter dan dit kun je een kwart eeuw muziektheater niet vieren, de stad mag trots zijn op dit gezelschap. Niet voor niets was de voorstelling nagenoeg uitverkocht.
De Tielenaar
Door Marjon de Lange
Een primeur in Tiel, voor het eerst in ons land was de succesvolle musical ‘White Christmas’ in het Nederlands te bewonderen. Op de planken van het Agnietenhof gebracht door ‘onze eigen’ Elstars.
Op vrijdag 29 en zaterdag 30 november gaven de Elstars drie voorstellingen. Op donderdag 28 november vond de generale repetitie plaats. De enthousiaste cast begon die dag al om 09:00 uur in de ochtend en de dag eindigde na 23:00 uur. En dat terwijl ze nog twee spannende en vermoeiende dagen voor de boeg hadden.
25-jarig jubileum
De musicalvereniging vierde dit jaar haar 25-jarig bestaan. De kerst-musical was dus meteen hun bijzondere jubileum-editie. De hele voorstelling is gebaseerd op de gelijknamige film uit 1954 met de legendarische muziek van Irving Berlin. Tielse sterren kropen in de huid van Bing Crosby en Danny Kay. Bob Wallace (Bing Crosby) werd vertolkt door Nico de Groodt, de rol van de ‘dandy’ Phil Davis was voor Peter Piek. Er ontstaan allerlei verwikkelingen en romances als zij met twee zusjes optrekken, gespeeld door in het ‘echt’ ook zussen: Jacqueline en Gina van Randeraad.
Professioneel
De inleiding voor de musical was een optreden van kinderkoor Doreminicus onder leiding van Sarah Visser. Zij zongen bijvoorbeeld het nummer ‘I’m dreaming of a white Christmas’, wie kent het niet? De musical werd zeer professioneel neergezet, fraaie decors en requisiten, een eigen orkest in de orkestbak onder leiding van dirigent Sarah Visser, een échte regisseur, Robert van den Bergh, choreografie door Carien Keizer enzovoorts. Aan alle details leek gedacht te zijn om 1954 op het toneel in het Agnietenhof uit te beelden, kleding, haarwerk, ga zo maar door. Aan de voorstellingen ging dan ook een jaar van voorbereidingen vooraf.
Het verhaal:
Met Kerstmis 1944 entertainen Kapitein Bob Wallace en soldaat Phil Davis de Amerikaanse troepen in Europa met liedjes en sketches. Tegen het einde van de show arriveert generaal-majoor Waverly, die bezig is het commando over te dragen aan zijn opvolger.
Er wordt vervolgens een sprong in de tijd gemaakt van 10 jaar.
Na de oorlog gaat het duo Wallace en Davis met succes optreden. Ze ontmoeten in 1954 twee zusjes, de Haynes Sisters. Ze vertrekken alle vier naar Vermont, waar de zusjes moeten optreden bij de Columbia Inn. Vermont is populair om zijn klimaat met veel sneeuw in de winter, maar er is dan geen sneeuw.
Bij de herberg aangekomen ontdekken ze dat deze het eigendom is van generaal Waverly. De generaal heeft al zijn spaargeld in de herberg gestopt, maar door het wegblijven van de sneeuw, en dus ook de toeristen, dreigt hij failliet te gaan.
Waverly probeert terug het leger in te gaan, maar wordt geweigerd. De situatie lijkt hopeloos. Om de generaal te helpen ontstaat het plan bij Wallace en Davis om hun eigen musical “Playing Around” op te gaan voeren in Vermont, maar zij willen ook een deel van de oude divisie van Waverly naar Vermont halen om Kerstmis te vieren. Uiteindelijk komt alles weer goed, worden de hoofdrolspelers en de zusjes toch nog verliefd en als er dan ook nog sneeuw valt is er toch een witte kerst.
Tenslotte: wat een talent in Tiel!
Dit artikel is ook te lezen op de website van De Tielenaar mèt een fotoalbum van Jan Bouwhuis.
